जताततै नक्सलबारी

तुहिएको सपनाको कुनै गन्ध हुन्छ कि हुँदैन ? धेरैले सपाट उत्तर दिनेछन्, सपनाको कुनै गन्ध हुँदैन । कसैलाई लाग्न सक्छ यो प्रश्न आफैंमा सिजोपनिक छ ।

आक्रोशले उमालेको कफी

कम्तीमा ८ घन्टा काम, ८ घन्टा आराम र ८ घन्टा किताब र कफीलाई दिने सुबिस्ता सबैलाई पुगोस् भन्नका लागि मसँग नेपाली र अंग्रेजी दुईटा भाषा छन् । शासकहरूसँग कति नाले बन्दुक छन् ?

Sunday, January 20, 2019

बधशालामा कविता कथ्यार्सिस










झम्झम् झरीले धर्ती रुझाएको हेरेर टोलाइरहन्छन्, 
आँखिझ्याल पछिल्तिर एक युवतीका अतृत्प्त आँखा, 
आँखीझ्याल बाहिर, तगारो बिछ्याउँदै खबरदारी गर्छन्,
मान्यताको मोटो चस्मा लगाएका चौकिदार आँखाहरु,
यो आकांक्षा–बधशालामा ‘स्व’ बँचाउन नसकेर ओभानै छ त्यो युवती,
शताब्दियौंदेखि म त्यही ओभानी युवती भएको छु ।
धारिला शब्दास्त्रले निर्घात चुटिएर मूर्तिवत बसेको छ,
अनुहारमा आवेगका राता धर्सा पोतेर भुईंको एक लेखक,
हात्ती छामेर तयार पारिएको वर्णन फलाक्न लेखकमाथि झम्टिन्छन्
अनुहारमा दम्भका पोरा फुलाउँदै दरबारका समालोचकहरु,
यो सृजना-बधशालामा नबोली मृत्यु स्वीकारिरहेछ त्यो लेखक,
दशकौं भयो, म त्यही मौन लेखकको नियति भोग्दैछु ।
गुलिया आश्वासनमा लपेटिएर एकोहोरिरहन्छन्,
झुठका फोहोराले लछ्याप्रै भिजेका अनगिन्ति कान,
तुकबन्दी जोड्दै निर्वाध बोल्छ,
वाकपटुताको पहेलो रंग अनुहारमा घसेको एक पाखण्डी जिब्रो,
यो विश्वास–बधशालामा व्यंग्य नहाँसी चुपचाप छन् लाखौं श्रोता,
सयौं दिनदेखि म त्यतै कतै निरिह उभिइरहेछु ।
वर्षौं साँध लगाएको तरबारले गींडिएर भुईंमा पल्टेकोछ,
निर्दोष एक मानव टाउको,
रगत लतपतेको आफ्नो अचुक तरबार बोकेर,
चाकडीमा चुस्त ओंठ थरथराउँदै विजित उभिएको छ जल्लाद,
यो मानव-बधशालाको विद्रुपता हेरेर फर्केको छ एक मुकदर्शक,
कहिले हो कहिलेदेखि, म त्यही रुनसम्म नसकेको मुकदर्शक भएको छु ।
म्यान इज बोर्न फ्री, एण्ड ही इज एभ्रीव्हेर इन चेइन्स ।

उहिल्यैदेखि,
पानीमा नरुझि ओभानै छु,
मृत्यु स्वीकारेर मौन छु,
हाँसो दबाएर अह्ररो छु,
रुन नसकि मुक छु,
कुण्ठित र हीन, दिक्दारी बाँचेको छु ।
पुग्यो अब ।
तगारा उखेल्न, झरीमा बेपर्वाह रुझ्न चाहान्छु
हात्ती चिनाउन, मृत्यु स्वीकारेरै बोल्न चाहान्छु,
पाखण्ड गिज्याउन, खित्का छोडेर हाँस्न चाहान्छु,
रगतका टाटा पखाल्न, कंकला शब्द गरेर रुन चाहान्छु ।

यो बधशालामा,
कविता–कथ्यार्सिस गर्न चाहान्छु ।